Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat op mijn blog heb geschreven en ik ook eerlijk moet toegeven dat ik het niet echt allemaal heb bijgehouden, de tijd vliegt voorbij en je begint al gauw in een gewoon dagelijks ritme te komen. Op Donderdag 30 april was het dan toch tijd geworden dat Ramona en ik afscheid gingen nemen. Dus de wekker werd erg vroeg gezet, Ramona had namelijk de vlucht van 7 uur ’s ochtends richting Sydney (gelukkig was het een binnenlandse vlucht dus hoef je er geen twee uur van te voren te zijn). Toch was het welapart, normaal gaan we na zo’n vakantiesamen naar huis, maar nu had ik een beetje het gevoel dat ik zomaar achter gelaten werd. Maar ja het ritme werd zo weer opgepakt. En twee dagen later was het alweer weekend en had een een uitje naar Seaworld op het programma samen met Flor& Bradley en de kinderen. De kids vonden het fijn dat Bradley mee was aangezien de keren dat ik alleen met Flor en de Kinderen naar een pretpark ging dan regende het. Het was wel een leuk park een combinatie van een dierenpark en een pretpark. Je had er een paarattractiedie best heel leuk waren. Onder andere eencombinatie van een waterbaan en een achtbaan en ook een achtbaan waar je op Jetski’s zat. De kinderen wilden die laatste niet proberen dus gingen Bradley ik samen een ritje maken. Na dat we eruit waren vroegen de kids of het ook donker was in de tunnel. Hahaha hadden Bradley en ikallebeidie tunnel gemist, we keken elkaar en besloten nog een keer de gaan om dan toch die tunnel teontdekken. Bleek dat tijdens de ritin de tunnel de snelheid verhoogde en wij de eerste keer daar meer opgefocustwaren ipv de tunnel, conclusie de tunnel was niet echt heel donker.

En toen was het alweer mei, de maand van de vele feestdagen die ze helaas allemaal inAustraliënietkennen, dus dat betekende gewoon aan het werk terwijl in Nederland iedereen vrij was, maar ja dat hoort er nou eenmaal bij. Op 22 mei ben ik met een paar collega’s naar een toneelstuk geweest waar een vriendin van een van de collega’s in speelde. Dit toneelstuk werd opgevoerd in het Powerhouse, in de wijk New Farm hebben ze een voormalig elektrischiteit station omgebouwd tottheater. Ze hebben alle gravity op de muren laten zitten dus het geeft wel een apartsfeertje. Het toneel stuk was wel ok, maar soms kon ik de humor niet goed volgen omdat hetEngelsdat wel erg snel ging, maar was leuk om naar toe te gaan. Hierna nog wat wezen drinken metz’n allen.

Die zondag heb ik de Bus gepakt naar UQ (university of Queensland), hier ben ik op de Citycat (watertaxi) gestapt deze gaat iets sneller dat degene waar ik het eerder over heb gehad. Met de Citycat ben ik naar New Farm gevaren. Vanaf New Farm ben ik terug gelopen langs de rivier naar Southbank (ongeveer 6 km). Was een leuk rondje om te maken, en ff erop uit te zijn.

Ondertussen had ik besloten om toch maar een fiets te kopen. Dus ik op 30 mei op zoek gegaan en er toch nog een kunnen kopen. Gelijk maar even een helm aangeschaft, want die is hier verplicht voor alle fietsers. Ik heb de fiets naar huis gefietst, en gestalt. Omdat ik ‘smiddags had afgesproken met Flor om naar Movie world te gaan kon ik hem niet direct goed uittesten. Dus dit heb ik maar op zondag gedaan. Ik ben richting Southbank gefietst en daar de Rivier overgestoken. Ik ben vervolgens langs de rivier richting UQ gefietst. Fietsen is hier toch weel een andere bezigheid dan in Nederland, en dat komt vooral omdat het hier heel heuvelachtig is en er hier en daar hele pittige klimmetjes tussen zitten. Bij UQ ben ik de rivier weer overgestoken, na de brug kwam er een erg steil klimmetje die ik niet tot aan boven heb kunnen fietsen, maar ja oefening baard kunst zeggen ze.

Nu was het dan ook tijd om op de fiets naar het werk te gaan, Maar wie het bedacht heeft ik weet het niet maar het werk staat dus ook boven op een aardig heuveltje. Pittig klimmetje weer met op de helling ook nog een paar drempels om het helemaal makkelijk te maken. Maar ja ik moest ook nog even toegang regelen voor de fietsen stalling. Wij kunnen gebruik maken van defietsenstallingvan deburen (TRI). Omdat het werk dus op een heuvel staat, wil het zo zijn dat de ingang aan de voorkant van het gebouw een verdieping hoger is dan de ingang aan de achterkant van het gebouw. Aan de achterkant mag je niet komen als voetganger/fietser omdat hier alle goederen worden geleverd. De fietsenstalling is dus een verdieping lager. Dus hebben ze hier een fietsen lift. Je kan je fiets hier in stallen en die gaat dan naar beneden direct de fietsen stalling in. Zelf kan je daar dan met de trap naartoe, wel een grappig systeem.

Ondertussen is de maand Juni alweer aangebroken en staat er eindelijk een feestdag op het programma namelijk 08 juni en dan vieren ze Queens Birthday. Ik toch maar even nagevraagd hoe dat zat omdat ze hier geenKoningshuis hebben. Maar dat heeft te maken met de Commonwealth envieren ze dat Queen Elizabeth van Engeland jarig is, niet vervelend. De meeste mensen gaan gelijk een weekend weg als je een lang weekend vrij hebt. En zo ook ik. Ik wasuitgenodigdom met Bradley enFlor mee te gaan naar een Farmhouse met de hele familie van Bradley. Eerst wist ik even niet wat ik ervan moest denken maar ik heb het aanbod aangenomen. Die vrijdag zou Bradley,Flor en mij om 17 uur ophalen bij UQ (vlak bij het werk). Dus had ik besloten om een middagje vrij te nemen om even rustig mijn spullen te pakken en de laatste dingen te kopen, maar helaas kwam er een extra ingelaste SMT vergadering tussen door en kon ik uiteindelijk een 15.30 richting huis, waardoor het nog even een race tegen de klok werd, maar gelukkig was ik op tijd bij UQ. Omdat Bradley nog wat was vergeten moesten we eerst nog even langs hun huis en gingen we dus wat later weg, maar om 18 uur gingen we op pad naar de Lost world vlak bij Lamington National Park ten zuiden van Brisbane, ongeveer 1,5 tot 2 uur rijden. Omdat het ondertussen al aardig donker was kon je niets van de omgeving zien, maar dat ging ik de volgende dag welontdekken.Aangekomen bij Worendo cottages werd ik aan de familie voorgesteld. Ik werd heel enthousiast ontvangen en van Bradley’s moeder kreeg ik gelijk een knuffel en een kus. Ik moest wel even wennen aan de lengte van deze familie, want ze zijn allemaal bijna een kop kleiner dan ik. En dan kwam er ineens Allan binnen de zwager van Flor en Bradley die over de twee meter is. Heel bizar contrast. In totaal inclusief mijzelf waren we met z’n 14-en. Wij waren de laatste die aankwamen, dus het eten werd opgewarmd voor ons en we konden gelijk aanschuiven. Elke avond zorgde er een ander gezin voor het eten en “opa”en “oma” zorgden voor de lunches. Ik kreeg een tweepersoonskamer voor mijzelf, wat dus eigenlijk de kamer voor Bradley en Flor was, maar hun zouden op matjes op de grond in de woonkamer slapen. Ik gaf aan dat ik dat ook wel wilde maar ze stonden erop en dus kan je praten wat je wilt maar dan gebeurd het zo. Dus maar accepteren. Heerlijk geslapen omdat het hier heerlijk donker en stil is.

Die morgen was ik erg onder de indruk van de omgeving, het huis stond op een berg met een super mooi uitzicht, zo gaaf. Die ochtend zijn we een wandeling gaan maken, wat inhoud dat je gewoon door de landerijen struint en onder hekken doorkruipt of erover heen klimt. Soms ook door de struiken moet omdat er niet altijd een even goed pad is. Dus we hebben een heuvel/berg beklommen en vanaf de top had je echt een heel mooi uitzicht. Toen we terug kwamen ging deeigenaardeschapen voeren, waar we mochten helpen. We hebben bij de Farm gelunched en wat gerelaxed. Ik had een zak Salmiak ballen van mijn collega’s in Groningen opgestuurd gekregen en die had ik mee genomen. Flor wou er wel 1 proeven, todat ze door kreeg wat erin zat namelijk Ammoniumchloride poeder. Dit zijn chemicalien die wij ook gewoon op het lab hebben staan. Ze was er gelijk klaar mee. Ik zei nog dat als het giftig was ze het niet verkochten, maar dat hielp niet meer. ’s Middags zijn we naar een beek gereden om daar een stukje te wandelen. Moesten gelijk deze beek oversteken, dus schoenen uit en door het ijskoude water. IJs koud kan hier natuurlijk niet, maar het was echt koud. Eindje verderop moesten we hem nog een keer oversteken. Uiteindelijk kwamen we bij een stukje uit waar je met behulp van een touw kon afdalen om bij de beek uit te komen. Hier kan je ook zwemmen als je dat wilt, maar dat was mij te koud.

Ondertussen begon het best hard te regenen en waren we binnen de kortste keren doorweekt. Omdat mijn schoenen en sokken niet toch al nat waren heb ik niet de moeite genomen om ze de terug weg uit te trekken bij het oversteken van de rivier. Aangekomen bij de auto een snelle bloedzuiger inspectie gehouden, maar gelukkig had niemand er een. Bij het huis aangekomen was er een hele mooie regenboog die compleet was, dus ik snel de auto en een foto genomen. Daarna binnen mijn schoenen bij het haardvuur gezet om te drogen. Bij het Farmhouse stond ook een chili boom/plant. En omdat Flor en Bradley echte chilli eters zijn, werden er elke dag verse chilli’s geplukt.En die werd door Flor bij het ontbijt , lunch en avondeten gegeten. Ik wou die chili wel eens proberen dus ik een heel klein stukje bij mijn avondeten gedaan. Niet normaal zo heet als deze waren, het brande mijn mond uit, en ik begon gelijk extreem te zweten. Zei Alan heel droog , dat is ook een manier om je baas te doden. Wij allemaal in een deuk, maar 5 minuten laten vroeg het 10 jarige zoonte van Flor aan mij: ben jij echt mama’s baas? Ikke: Ja. Zoontje: Nee serieus ben je echt mam’s baas? Ikke: Ja. Daarna aan Flor: Is Roelien echt jouw baas? Flor: ja. Het ging er niet helemaal in. ’s Avonds was het erg relaxed, er waren mensen spelletjes aan het spelen of een boek aan het lezen, waar je maar zin in had.

De volgende morgen ben iksamenmet Allan op pad gegaan, om foto’s te maken. Maar voordat we vertrokken kwam Caiden het 7 jarige zoontje van Flor eraan gerend en zei: Omdat jij mama wou vergiftigen met het snoepje, probeerde mama jouw te doden met de Chilli, tja het is maar wat zo’n jochie bezig houd. Hahaha. Alan en ik maar op pad, dus wij de heuvelafgedaald dwars door het hoge gras en over hekken klimmen. Ook moesten we een beek over. Waarvan we dachten dat we eroverheen konden springen, maar de kant was niet zo stevig als we dachten, wat resulteerde in weer twee kletspoten, maar wat geeft het.Vervolgenszagen we ineens eenpaar walabi’s springen, zo gaaf was dit, helaas had ik geen tijd om een foto te maken. Maar dit was voor mij de eerste keer dat ik ze (niet dood) in het wild zag. MijnAustraliëavontuurkan nietmeer stuk. Daarna door naar de plek waar we foto’s wouden nemen. Omdat Allan een of ander apart systeem had die hij moest opbouwen was hij hier wel even mee bezig. Ondertussen kwamen de koeien naar ons toe gelopen omdat die wel ergnieuwsgierigwaren wat we aanhet doen waren in hun wei.Wat wel weer grappig was. Toen we terug waren hebben we ontbeten en heb ik een beetje gelezen. Daarna zijn we met een paar gaan vissen bij de vijver die beneden in het dal lag. En daadwerkelijk is er ook nog 1 vis gevangen.’s Middag zijn we naar een ander deel van de beek gereden waar ook “oma”mee naar toe kon. Ook daar was er weer een plek waar je kon zwemmen en hier is het nichtje van 13 er ook daadwerkelijk in geweest, bikkel mij te koud.

Ik besloot om terug te gaan lopen naar het Farmhouse. Omdat er niemand zo gek was om mee te gaan ben ik alleen gegaan, maar dit gaf je een heerlijk alleen op de wereld gevoel, het enige geluid kwam van de dieren en de vogels, weer genieten, ook nog een paar mooie vogels gezien. De wandeling duurde al met al een uur, en ik was gelukkig ruim voor het donker thuis. Als ik voor het donker niet terug zo zijn gingen ze me wel zoeken hahaha. Dit was tevens de avond dat wij (Flor en Bradley) moesten koken. Ik kon/mocht natuurlijk niet helpen van Flor. Uiteindelijk is het mij geluk dat Flor mij toestond om in de pan te roeren terwijl zij alles sneed en toevoegde. Na het eten hebben we buiten de vuurkorf aangestoken enMarshmallowsgesmolten op stokken die we ‘s middags in het boshadden gevonden. Deze avond was het super helder weer en kon je heel veel sterren zien. Dan besef je weer hoeveel lichtvervuilinger is, zo veel sterren blijft heel bijzonder.

De volgende morgen heb ik nog wat rondgewandeld in de omgeving van het huis en nog wat gelezen, waarna we zijn begonnen met het inpakken van alle spullen. Na delunchwas het tijd omafscheid te nemen van iedereen, en “opa” had ij bij deze geadopteerd in de familie, en ze hoopten me nog weer te zien voordat ik naar Nederlandvertrok. Daarna zijn we vertrokken richting Brisbane. Watwel weer leuk was dat je nu kon zien door wat voor een landschap we vrijdag ik het donker zijn gereden.

Ik heb in ieder geval weer reuze naar mijn zin gehad.

Het weekend erna had ik met twee collega’s afgesproken om Mount Warning te gaan beklimmen om de zonsopkomst te bekijken. Dus ik zaterdag op zondag nacht om 1 uur de wekker gezet,snel onder de douch gesprongen en naar het huis van Andy mijn collega gelopen. Hier zou ook een andere collega naar toe komen maar die had op het laatste moment afgehaakt. Wel ging er nog een Huis genoot van Andy mee en een vriend van hem. Wij met zijn vieren op pad, omdat we nog ergens verkeerd waren gereden waren we al met al rond 4.30 aan de voet van de Berg. Mount Warning is 1200m hoog en het 4,4 Km naar de top en ook weer 4,4 km terug. Het is dus een pittig klimmetje. We waren nog niet eens zolang onderweg en toen kwamen we het eerste wild life tegen, namelijk een mega grote slak. Het “huisje”van de slak was nog een stukje groter als mijn vuist, echt bizar gewoon. Het klimmen/wandlen was best een uitdaging in het donker met alleen maar een zaklamp. We hebben zelfs op een bepaald moment de zaklampen even uit gedaan, je zag de mensen om je heen niet eens meer staan. Onderweg kwamen we nog meer van die gekken tegen die het zelfde gingen doen. Al met al zijn we in een redelijk straf tempo die berg op geklommen en waren we in goed 1,5 uur boven. Het laatste stukje was best heftig, hier was het zo stijl dat je echt moest klimmen, en je dus goed moest kijken waar je je voeten neer zet. Hier was wel een ketting gespannen, waar je je aan vast kon houden, maar al met al was het een pittig klimmetje van ongveer 200m. De pech was dat de top van de berg in de wolken hing en wij dus niet heel veel van het uitzicht konden zien. Ik schijn hier een abonnement op te hebben met uitzicht punten. Maar we hebben een paar mooie foto’s kunnen maken.

We zijn ongeveer 45 minuten boven geweest om hierna ons te wagen aan de afdaling. Gelukkig konden we onderweg nog van mooie uitzichten genieten, en waren we al met al weer om 9 uur beneden. Maar wat doen mijn benen pijn. Dat beloofd nog wat voor de komende dagen.